Legginsy i wyznania

-->

Miałam dziś nie pisać. 

Ale muszę, bo chcę zapisać sobie, co powiedział mi dziś Benio :)

A zaczęło się wszystko tak...

Wygodne legginsy, rozciągnięty sweter, grube, ciepłe skarpety i zero makijażu.

Przed oczami wyłania się sielski obrazek, nieprawdaż? Oczekiwanym kolejnym zdaniem byłoby coś w stylu: ulubiony fotel, milutki kocyk, na stoliku obok kubek z aromatyczną herbatą, a w ręku dobra książka.

Nic z tych rzeczy. Dziś będzie inaczej. Dziś będzie tak:

Wygodne legginsy, rozciągnięty sweter, grube, ciepłe skarpety i zero makijażu. Ten obrazek to ja w ciągu tygodnia. 

Praca w systemie home-office ma swoje zalety. Podstawową jest to, że człowiek nic NIE MUSI. Nie trzeba stawiać się w pracy o określonej porze, nie trzeba wychodzić z domu, gdy za oknem plucha, nie trzeba nawet wyskakiwać z ciepłego łóżka. To wszystko możliwe jest oczywiście, jeżeli pracująca w systemie home office osoba nie jest mamą dwójki małych chłopców, przy których człowiek nieustannie coś MUSI. Ale to jest już opowieść na inny dzień.

Wracając do tematu głównego. Po wykonaniu wszystkich MUSIÓW związanych z byciem mamą, codziennie ok 9.30 otwieram drzwi do mojego białego pokoju, siadam w moim białym fotelu przy moim białym biureczku, otwieram mojego białego laptopa i pracuję. W wygodnych legginsach, rozciągniętym swetrze, grubych, ciepłych skarpetach i BEZ makijażu. W efekcie, taka bezmakijażowa i nieelegancka ja to widok, do którego moje małe urwisy (1 rok z haczykiem + 4 lata z hakiem) są przyzwyczajone.

Dziś było inaczej. Bo dziś sobota. Bo dziś są u nas moi rodzice. Bo dziś było jakoś więcej czasu. Bo dziś byliśmy zaproszeni na urodzinowy brunch Julki.

Korzystając z okazji, że wychodzę do ludzi (!) przepoczwarzyłam się z kobiety jaskiniowej w kobietę niemalże elegancką. Jednym z elementów „kobiety eleganckiej” w moim wydaniu jest makijaż, wykonaniu którego oddałam się z ogromna lubością.

Moim poczynaniom przyglądał się zachwycony (!!!) Benio (4 + hak), nieustannie komentując i zadając, jak to Benio, mnóstwo pytań (a po co, a dlaczego, a co to, itd.).

Sytuacja 1

Szczotkuję włosy. Widząc to Benio mówi: Mami, gdzie mój grzebień? Ja też chcę się peinać*.

czesać się po hiszpańsku: peinar.

Moje 3 - języczne dziecko, czasami się w tych polsko – hiszpańsko – niemieckich koniugacjach gubi, w efekcie czego powstają hybrydy typu „peinać lub jak innego dnia:

Banio, mój mąż i ja w kuchni. Ja coś tam gotuję.

Mój M.: Benio, ¿qué está haciendo la mami? (Benio, co robi mama?)

Polska poprawna wersja: Mama gotuje.

Hiszpańska poprawna wersja: La mami está cocinando.

Wersja Benia: La mami está gotowando*.

Sytuacja 2

Benio: Mami, co robisz?

Ja: Robię makijaż.

Benio: A dlaczego robisz ten makijaż?

Ja: Bo idziemy na urodziny i chcę ładnie wyglądać.

Benio: Mami, ale ty przecież cały czas ładnie wyglądasz! Ty jesteś, ta, no jak to było, aaa wiem, śliczna jesteś.

Fajnie usłyszeć coś takiego i zdać sobie sprawę, że dla takiego malucha nawet bez makijażu i w rozciągniętych domowych aranżacjach ciuchowych wygląda się jak najładniej na świecie.

O.